کمی به شخصیت خویش بیندیش

 

کمی به شخصیت خویش بیندیش!

این روزها برای خداحافظی هم به آدم وقت نمی دهند.

گویی از وداع وحشت دارند.

وداع زمانی فرا می رسد که فردی مورد توجه فردی دیگر قرار گیرد و شاید هم به حد ستایش هم، اما نتواند به ستایش استمرار بخشد و از ترس ورود به مرحله گریز و ستیز، وداع را شایسته خود بداند. 

او تلاش می کند بفهماند که می خواهد برود و قصد استمرار بخشیدن به ستایش را ندارد. 

مورد بی محلی و کم محلی واقع می شود. 

این همه داستان نیست. 

جواب ندادن او جای سوال نیست بلکه ابهام شخصیتی او شگفت انگیز است که انسان تا به کجا می تواند نسبت به شخصیت خود بی توجه باشد. 

شاید از ابتدا شروع داستان اشتباه بود اما برای وداع معمولا زمان قائل می شوند. 

این در همه دنیا مرسوم است. 

وداع با کسی که روزی می پنداشتی ... . 

وقتی این مطالب را می نوشتم دوستی با من تماس گرفت و گفت: 

سلام، حالت خوبه؟ کجایی؟ 

گفتم: 

خوبم و تهرانم 

گفت: 

با یک شام سه نفره چطوری؟ 

گفتم: 

سه نفره؟ 

گفت: 

من، شما و همسرم 

گفتم: 

عالیه! 

گفت: 

چطور مگه؟ 

گفتم: 

بهانه ای می خواستم تا نوشته ای که هم اکنون مشغول نوشتن آن هستم را نیمه کاره رها کنم. 

بعد از شام شاید آمدم و این نوشته را ادامه دادم. 

شاید... .